Heel veel jaren geleden zag ik Ralph de Jongh voor het eerst toen hij optrad als voorprogramma van Ad Vanderveen in het Pinetum Blijdenstein in Hilversum en toen al werd ik gegrepen door de volledige overgave waarmee hij de blues bracht. De demo cd die ik toen van hem kocht heb ik weer opgeduikeld, het zijn opnamen uit 2002 en 2003 opgenomen in het Patronaat en in de Wisseloord studio. In het patronaat stond hij in het voorprogramma van Peter Green en Michael de Jong. Ralph werd in 1975 in Roosendaal geboren, zijn eerste kennismaking met de blues gebeurde via de lp Aftermath van de Rolling Stones, van de vader van zijn schoolvriendje Harmen Fraanje, inmiddels een gevierd jazzpianist, kreeg hij twee lp’s van Cuby & the Blizzards en dat gaf de definitieve doorslag, dat was zijn muziek. Uiteindelijk heeft de mening van Harry Muskee oftewel Cuby een belangrijke push gegeven in de carrière van Ralph, toen deze in de roemruchte club Amer eindelijk mocht optreden als (alweer) voorprogramma van C+B in 2004 hoorde Harry hem terwijl hij een biertje dronk aan de toog en ondanks dat hij zich nooit bekommerde om de voorprogramma’s hoorde hij nu iets geheel anders, die stem, die rommelige slidegitaar dat klonk wel heel apart, bijna black. Dat alles, om een langverhaal kort te houden, leidde uiteindelijk tot een theatertour met C+B van september 2006 tot juni 2008. Dit was de definitieve doorbraak in de carrière van Ralph, hij speelt in De Wereld Draait Door en via Johan Derksen in Voetbal Internationa l. Maar in2012 ging het faliekant mis, hij stortte in na een optreden, hij had met al zijn energie en extrovertheid teveel van zichzelf gegeven. Klachten van lichamelijke aard maar ook psychisch was er iets geknakt. Een diep dal moest hij door, maar hij heeft zich er doorheen gevochten hetgeen een nieuwe cd opleverde met de veelzeggende titel “Ill”, waarop hij meer als singer-songwriter is te horen dan als blues vertolker.

Inmiddels is Ralph weer de oude, dit is voor zover ik kon nagaan zijn 24ste album, wederom een live cd, de beste manier om zijn muziek tot zijn recht te laten komen. Het is opgenomen in theater Van Beresteyn in Veendam met Nick Heyligers op bas en Marcel Wolthof op drums, Ralph is natuurlijk vocaal aanwezig en op gitaar, zowel akoestisch als elektrisch en ook op mondharmonica. Dertien nummers en een tijdsduur van 75 minuten, een hele kluif om te behappen, sommige nummers worden mijn inziens dan ook te lang uitgemolken, dat zal als je erbij bent geen probleem zijn maar op de cd ebt de spanning na verloop van tijd wel weg. Begonnen wordt met een fraaie versie van “Snatch it back” van Junior Wells, langzamer dan het origineel maar wel met de exuberante vocale trekjes van Junior. In “When the time is right” valt weer op hoeveel zijn stem lijkt op die van Mick Jagger.

“Harry” is een intens eerbetoon aan Harry Muskee oftewel Cuby. In het zo te horen spontaan ter plekke ontstane “Rolling lighty with the band” is Ralph te horen op de smoelschuif hetgeen hem eerlijk gezegd niet zo goed af gaat. In “Honky Baba” wordt de slide gitaar tevoorschijn gehaald en gaat het tempo omhoog waardoor de muziek ineens veel directer en puntiger wordt. Een van mijn favorieten op dit album is het nummer “Blues Queen” waar Ralph sterk uit de hoek komt met een lekker goor overstuurd gitaargeluid en prima werk van Marcel en Nico op slagwerk en bas. De cover van Jimi Hendrix ’s versie van “Hey Joe“ daarentegen voegt niks toe en kan uiteraard niet tippen aan het origineel. De uptempo stukken “Worm”en “It’s allright” maken weer veel goed maar toch blijf ik na afloop zitten met een onbevredigd gevoel, minder uitgesponnen nummers, meer afwisseling, capaciteit heeft hij genoeg, maar hij moet wat vaker de rem erop zetten.

Jan van Leersum.